Onttrekken • Het verzorgingstehuis en de weggeven ring

Moeder woonde in een verzorgingstehuis. Zij had nog drie in leven zijnde kinderen. Twee daarvan lieten zich weinig tot niet zien. Één kwam dagelijks op bezoek. Na het overlijden van moeder gaven de twee kinderen geen thuis.

De ander, hierna X, nam het dus op zich om de uitvaart te regelen en de kamer van moeder leeg te halen. Dat moest ook van het verzorgingstehuis, ze had maar een paar dagen. Op de kamer van moeder lag een kostbare ring.

De ring die moeder had beloofd aan de dochter van  X. X vond de ring en dacht, oh ja; die moet naar mijn dochter. Dat was immers de wil van moeder. Zij gaf de ring aan de dochter en liet dat haar zusters ook weten. Zij liet ook weten welke (in)boedel er resteerde en zij ter bewaring/beheer had meegenomen naar huis. 

Binnen twee weken na het overlijden zat X bij de notaris. De nalatenschap werd door haar beneficiair aanvaard.  Zij wist immers dat moeder schulden had, waaronder de schulden aan al de kinderen in verband met het vooroverlijden van vader. De nalatenschap van moeder was niet toereikend genoeg die schulden te kunnen voldoen.

De twee andere kinderen wonnen advies in. Ze stelden zich op het standpunt dat X in privé moest instaan voor het betalen van de schulden aan hen. X stelde dat zij niet in privé kon worden gehouden voor het betalen van die schulden. Ze had de nalatenschap van moeder immers beneficiair aanvaard. 

Dat standpunt ging niet op. De twee kinderen stelden dat X de nalatenschap van moeder vóór de beneficiaire aanvaarding zuiver had aanvaard. Dit door – ten koste van de schuldeisers – over de nalatenschap te beschikken. Zij had immers een belangrijk vermogensbestanddeel aan de nalatenschap onttrokken door de ring te geven aan haar dochter.

Hoe onschuldig ook; X trok aan het kortste eind. Zou zij de twee kinderen hebben gemeld dat zij die ring in bewaring had genomen, dan zou er vermoedelijk niets aan de hand zijn geweest. Door echter expliciet te melden dat die ring aan haar dochter had gegeven (en daarmee was onttrokken aan de nalatenschap), had zij door haar handelen zuiver aanvaard.

Dat zij enkele dagen nadien formeel bezien beneficiair had aanvaard, mocht haar niet baten. Zij werd dus in privé aansprakelijk voor de schulden van de nalatenschap. 

Adviesmoment

Ook dit is zo’n zaak die ons zeer doet. Had X maar eerder advies gevraagd, dan had zij geweten dat het weggeven van de ring als daad van zuivere aanvaarding zou kunnen worden beschouwd en een beneficiaire aanvaarding daarna, haar niet meer zou baten.